شهیدان
نه در آسمانها
که در همین خیابانهای گرفتار
همچون عابرانی نورانی
هر روز
از کنار ما میگذرند
و صدای خدا را نمی شنویم: (( ولا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتا...))
ما اما
با عینکهای دودی
وغفلتهای عمودی
شبهای جمعه
به قبرستان ها میرویم و شهیدان
برای ما فاتحه می خوانند!
و دوباره بر میگردیم
به حجره و بازار
آرزو هامان را می شماریم
و ریشخند دنیا!
و هرگز با منطق عینکهای دودی
روشن نمی شویم که:
(( عند ربهم یرزقون)) یعنی چه؟!
و روزها و هنوزها می گذرد
و ما همچنان
دستهامان خالیست....!
رضا اسماعیلی
